از میان روزهای مهمی که در تاریخ معاصر الجزایر می‌بایست گرامی داشت، روز پنجم جولای رنگ و بوی دیگری دارد، چرا که این روز خط پایانی برای مبارزه نفس‌گیر مردم الجزایر علیه سیطره استعمار بر سرزمین‌شان بود. لذا، مردم الجزایر با تمام عزت و افتخار، پنجم جولای هر سال را به مناسبت بازپس گرفتن حاکمیت و استقلال ملی شان جشن می گیرند. مناسبتی که بخشی اساسی از هویت ملی الجزایر و مکتبی ملی برای ترسیم صداقت و وفاداری پیام شهدا و مجاهدانی است که جان و مال خود را در راه الجزایری آزاد و مستقل فدا کردند و امسال شصتمین سالروز گرامیداشت این روز، یعنی عید استقلال است.
به گزارش نخ نیوز، حال که مردم الجزایر این عید شکوهمند را جشن می‌گیرند، و در شصتمین سالروز این مناسبت، احساسات خود را به این روز درخشان که ثمره مبارزات نفس گیر و حماسه‌وار مردم در دوره‌ها و مراحل مختلف استعمار است، گره می زنند، آن آرمانها و اصول ملی مقدّس که جمعی از پیشگامان جنبش ملی تثبیت کردند در ذهن ما تداعی می شود. همان اصول و آرمان هایی که شهیدان و رزمندگان با عزم و استواری در راه آن قدم برداشته، و به کوران جنگی خانمان سوز وارد شدند که استعمار کینه توز قوی ترین و بزرگترین سلاح های کشتار و شکنجه و نابودی را در آن به کار گرفت.
استقلال الجزایر بدون پرداخت بهایی گزاف به دست نیامد. برای حفاظت از حاکمیت این سرزمین ۵ میلیون و ۶۳۰ هزار تن در طول سال های ۱۸۳۰ تا ۱۹۶۲ به شهادت رسید، و این بهایی است که آن را نسل ها یکی پس از دیگری در برابر تهاجم استعمار و در جریان قیام های متوالی برای از شکست حصار اشغال پرداخت کردند. همچنین، طی یک مبارزه سیاسی قوی و پایدار که با خودخواهی های استعمار بیدادگر در تضاد بود، استعماری که خواسته های ملت ما را با سرکوب وحشیانه، که بدترین نمود آن کشتار ۸ می ۱۹۴۵ بود، پاسخ گفت. خلاصه کلام و به قول مرحوم دکتر فرانتس فانون؛ استعمار فرانسه چنان کرد که فرزندان الجزایری در زمین نیز عذاب ببیند.
این سیر مداوم استواری مردم الجزایر و مبارزه آنها در برابر استبداد و استثمار، انقلاب شکوهمند نوامبر را به همراه داشت. انقلابی که همچون برگی زرین در تاریخ معاصر جهان، و تاریخ مبارزه ملت ها در راه آزادی و استقلال می درخشد. این انقلاب را جوانانی رقم زدند که شهادت را به زندگی در زیر یوغ اشغال ترجیح دادند.
انقلاب پیروزمند نوامبر ۱۹۵۴ که پس از ۷ سال جنگ ویرانگر به استقلال الجزایر در سال ۱۹۶۲ انجامید، پس از شهادت یک میلیون و پانصد هزار تن از بهترین مردان و زنان قهرمان الجزایر، آواره و تبعید شدن میلیون ها نفر از ساکنان، و ویرانی هزاران خانه و آبادی به ثمر نشست. انقلاب مبارک الجزایر یک نقطه عطف مهم و تاریخی، و یک تحول بنیادین در مسیر ملت الجزایر به شمار می رود، زیرا که الجزایر را از ذلت به عزت، و از اطاعت و فرمانبرداری به شکستن غل و زنجیر ستمگران رساند، و آن را از یک ملت و سرزمینی که با همه ارکان سیاسی و اداری و نظامی و فرهنگی و دینی خود تحت سیطره استعمار بود، به یک سرزمین آزاد با همه عناصر تمدن اسلامی و عربی و آمازیغی بدل کرد.
این انقلاب آزادیبخش، علاوه بر تحقق استقلال برای الجزایر، در توانمندسازی بسیاری از ملت های مظلوم در سراسر دنیا برای رهایی از چنگال استعمار و تبعیض نژادی نقش جدی داشت، و برای مبارزه در راه آزادی و رهایی همیشه یک اسوه بوده و خواهد ماند.
همانا احیای استقلال الجزایر، فرصتی برای ورود به عرصه بازسازی بود. لذا، همانگونه که الجزایر می تواند به شکوه انقلاب نوامبر خود، که جهانیان را مبهوت کرد، ببالد، دستاوردهای الجزایر طی شش دهه پس از استقلال نیز موضوعی غیر قابل انکار و شایسته مباهات برای مردم الجزایر است. در ادامه هدف و تمایل به ترسیم آغازی جدید برای الجزایر که بتواند برای ملت آن، شرایط زندگی در کشوری دموکراتیک، شکوفا و وفادار به ارزشهای انقلاب یکم نوامبر ۱۹۵۴ را فراهم نماید، کشور الجزایر از دو سال پیش، و پس از به قدرت رسیدن رئیس جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر، جناب آقای عبد المجید تبون، توانست با مبادرت به اصلاحات، بسیاری از نهادهای قانون اساسی خود را بازسازی نموده، و بسیاری از تعهدات آقای رئیس جمهور که برنامه ها و اولویت های خود را برای خدمت به مردم الجزایر بر آن بنا کرده بود، محقق سازد.
منظور از این “تعهدات ۵۴ گانه برای بنای یک جمهوری جدید”، مثلاً؛ بازنگری گسترده قانون اساسی، باز طراحی چارچوب قانون انتخابات، مبارزه با فساد و کلاهبرداری، اخلاقی نمودن سیاست و زندگی عمومی، اشاعه روحیه ابتکار، تشویق سرمایه گذاری، تولید ثروت، تقویت دموکراسی مشارکتی، تحکیم شهروندی و حس مدنی، و افتخار به هویت ملی است.
